Ben Odun Değilim
İnsanlar neden diğerlerini kendinden daha az umursuyor ki? Bütün mutlulukları kendine saklar, paylaşmaz. Neden düşünmeden konuşur, karşısındakinin duygularını umursamaz? Acaba ben cidden baya duygusal bi insanımda üzerime bi kabuk falan mı geçirdim farkında olmadan. Şu sıralar her şeye o kadar çok üzülüyorum ki. Aslında bakarsan belki de üst üste geldiği için başa çıkmakta bu kadar zorlanıyorum. İnsanlar beni o kadar az tanıyorlar ki uzaktan bakınca dertlerimin çok sığ olduğunu, tek düşündüğüm şeyin bugün ne giyeceğim olduğu falan zannettiklerini bu hafta hocamızın sorduğu bi sorudan zaten anladım. Bazen gerçekten duygularım yok falan zannettiklerini düşünüyorum. Zannetsinler. Banane. İstediğim gibi yaşayabilirim. Benimle oturup bir saat adam gibi konuşmamış bi insan beni üzemez. "Sen benim sadece sözlü notlarımı üzersin hocam!" diye bağırasım geliyor. Şu an sanki biraz hırçınlaştım. Aslında iyi kızımdır. Tanısanız seversiniz. Ya da sevmeyin. Açıkçası umrumda değil. Şu an bu yazıyı yazma amacım hocalarımızın bizi tanımaya çalışmaması. Yatılı okulda kalıyoruz ve ben onları kendi anne babamdan daha çok görüyorum.Onlara karşı kötü duygular beslememeye çalışıyorum.Sadece tek istediğim benim onlara davrandığım şekilde onların da bana davranmaları. Eğer bu yazıyı okuyacaklarsa -ki inşallah okurlar- beni ciddiye almalarını ve dersleri iyi olan öğrencilerin yanı sıra bizim kesime (!) de aynı şekilde davranmalarını rica ediyorum.Eğer dikkate alınmazsa da bizim kesim (!) duygusuzmuş gibi davranmaya devam edecek.Sonuçta biz alışkınız ezildikten sonra salça olarak yaşamaya ...