İSTANBUL
Yorgun şehrin karanlığında, sokak lambalarının sarı ışığının zar zor aydınlattığı arnavut kaldırımında yankılanan ayak seslerinde saklıdır burada hayat... Kimi bekleyeni için sıklaştırır adımlarını, kimi ise niyetlidir ayı yatırıp güneşi uyandırmaya yalnız. Umursamaz yüksek topuklu sesleri duyulur bir kaç kahkahayla uzaktan, imrendirir sorumluluklara başkaldırmaya. Mesaiden yeni çıkmış birine ait olduğu bariz belli olan o ritmik ayak sesi duyulursa eğer, usuldan burnunda tüter insanın asıl evi. Bazen de ellerden düşen şişelerin kırılma sesiyle beraber bir kaç sarhoş kelime çıkar dertli ağızlardan. Bir baykuş öter eski binanın tepesinden, zamanın uçup gittiğini hatırlatırcasına. O yokuşu çıkmak gerekir bazen nazlı denizi selamlayabilmek için . Bazı tabelalar ise yardımcı olmaktan çok, kaybetmeye çalışır insanı. Köşe başında zehirini körpe hayatlara zerk etmek için bekleyen saf kötüler, bir yaşamın nasıl eriyebileceğini gösterir. Sürüklenen valizin sinir bozucu sesine birkaç hıçkırık ekleniyorsa eğer, hiç şüphesiz kırıldığı anlar gelir aklına insanın. Bunlar sadece görünen tarafıdır gerçekliğin .
Duyulur mu annesini döven babasına durması için yalvaran küçük kız çocuğunun haykırışları? Ülkenin, silah seslerinin dinmediği yerlerinden gelenlerin köprüaltlarında geçirdiği soğuk geceleri kim görüyor? Kimsesiz çocukların hırsızlık çeteleri elinde gün yüzü görmeden geçen hayatlarını kim aydınlatacak peki ? Tercihleri yüzünden onu yaşatmayacak olan kör beyinli ailesinden durmadan kaçmak zorunda olanlara ne demeli ? Eski sevgilisinden, hatta tanımadığından bile kaçması, korkması gerekir burada insanın. Toplumun istediği gibi yaşamaya maruz bırakıldığı için zorlanan, sonrasında ise hayatına kıyanları kim kurtarabiliyor? Abisinden, amcasından, dayısından, babasından çocuğu olan günahsız kızları susturan töreye kim dur diyebiliyor? Kapalı kapılar ardında, fiziksel ya da ruhsal olarak insanlar ölüyor her gece bu şehirde. Başlı başına bir tiyatro sahnesi İstanbul, ama keşke her şey bir oyun olsa. Mazgallardan akıp giden, yaşamına son verilen bedenlerin kanı değil de, sadece yağmur olsa .
Tüm bunlara şahit olmak, solduruyor yüzlerdeki gülüşü ister istemez. Kimseye güvenmemeye, etrafına duvar örmeye başlıyor insan. Duvar yerine köprüler kurulsa bu şehir daha mı çekilir olur, bilemiyorum .Öğrenebileceğimi sanmıyorum . Gizem ÇALIŞKAN