Hoşçakal

• Yazar: HATİCE GULBAS
• 08-04-2014

İlk görüşte beni sana çeken şey neydi? Belki küçük bir tebessüm, belki bir bakış belki de sadece benim aptallığımdı.Ne hissettiysem hiç söyleyemedim sana, sadece uzaktan izledim.Ben aşkımı aylarca platonik yaşadım.Sonra bir gün başkası olduğunu öğrendim.Hemde çok yakınımda biri.Ne mi yaptım? Hiçbir şey. Sadece içimden ağladım, içimin acıdığını bilsemde yüzüm hep güldü.Kaderime inat ben yine hep güldüm.

Unuttum sandım, geçti sandım.Ama ben sadece kendimi kandırdım ya da buna mecburdum.Ben aşık olduğum insandan defalarca aşık olduğu kızı dinledim.Onun için hiç kötü bir şey dilemedim. Onunla hep mutlu olsun istedim.Çünkü ben onun gözünde sadece arkadaşıydım, yakın arkadaş...

Sonra bir gün, her zaman birlikte oturduğumuz yerdeyken "Biz çok iyi olabilirdik." dedi.Haklıydın sevgilim, bana en çok sen yakışırdın, en tatlı sen gülümserdin bana, en güzel sen bakardın...O günden sonra çok şey değişti evet, belki de artık senin aklında da ben vardım.Ama yinede buna hiçbir zaman inanmak istemedim.

Zaman geçtikçe değişti, bakışları değişti, sözleri değişti.Ben belki aylardır bu günleri bekliyodum ama sebepsizce korkuyodum.Evet korktum, ona delicesine bağlanıp bir anda gitmesinden çok korktum.Ama kaçmadım, yanımda olması hep iyi hissettiriyordu.

Bana ilk sarıldığın günü hatırlıyor musun? Ya da çalan şarkıyı? Ben ağlarken gözlerimden akan yaşları sildiğin o günü? Ben o gün sadece sana ağladım. Çünkü bana o kadar yakınken aslında o kadar uzaktın ki. 

Şimdi yoksun, hiç yoksun. Hiç başlamadan bitti bizim hikayemiz, gittin öylece. Ve sen giderken gitme bile diyemedim. Biliyorum, hiç önemi yoktu senin için, sen hiç  sevmedin. Yinede belki bir gün, yollarımız kesişirse ben hep burdayım. Yolun açık olsun sevgilim.