ÇANAKKALE ŞEHİTLERİ
Yıl 1914... Anneler oğullarını savaşa gönderiyor, gözleri yaşlıydı ama vatanları için her şeyi yapmaya, feda etmeye hazırlardı. Evlatlarını savaşa değil ölüme gönderiyorlardı...
Günler geçti birden kendilerini savaş meydanının tam ortasında buldular. Düşman güçlüydü. Türklerden daha gelişmiş ve atış gücü daha iyi silahlara sahiptiler. Fakat bir şey eksikti. Gözlerinde cesaret yoktu. Cesaretin yerini korku almıştı. Türklerin silahları yok denilecek kadar azdı. Fakat gözlerinde cesaret, yüreklerinde vatan sevgisi vardı. Öleceklerini tahmin ediyorlardı. Ama bu onları korkutmuyordu. Tek amaçları vatanı kurtarmaktı. Yaptıkları her şeyi bizler için yaptı o aziz insanlar. Kendi aileleri ve sevenleri arkalarından ağlayacaktı belki ama onların düşündükleri ileride başka insanların gözyaşının akmamasıydı.
Onlar hayatlarını hiç bizim gibi yaşayamadı. Daha oyun oynayacak, hayal kuracak yaştayken acı bir gerçeğin içinde buldular kendilerini. Sapanlarla yeni tanışmışken silah verdiler ellerine. Ama onlar gözlerini kırpmadan o cephelere gittiler ve yiğitçe şehit oldular. Biz bugün böyle rahatça yaşayıp sıcacık yatağımızda uyuyabiliyorsak aziz şehitlerimiz sayesindedir.