Şimdi senin yokluğun içimi yakarken var olduğunu bilmek yüreğime su serpiyor. Bazen düşünüyorum ; ben ne yaptım da kaybettim seni. Umursuzluğum mu? Hayır, bu sadece senin öne sürdüğün bir bahane. Yalnız mıyım? Evet. Peki mutsuz muyum? Hayır. Kırgınım sadece sensizliğe. Sen benim kadar olamadın. Ben hiç bir şeyi takmazken kafaya; sen ufacık şeyi büyüttün kafanda. Ben sevdim seni. Ama sen daha çok sevdin. Çünkü sen seversen tam seversin. İşin gücün sevgi olur senin. Sen kenarda köşede içerken ben evdeyimdir. Sen içerek sabahlarsın ben ise çalışarak. Ben olur olmadık yerde çıkarım karşına. Sense hep kaçarsın. Çünkü senin için ideal olan budur. Ya da bunu yakıştırırsın kendine. Ama yine de sen bensiz yapamazsın. İstediğin kadar uğraş benim gibisini bulamazsın. Umursuz yok ki benden başka etrafında. Oysa ben seni umursamamazlık yapmadım sadece çok bağlanmak istemedim o kadar. Halbuki şu hayatta umursadığım tek sen vardın. Şimdi sen beni düşünüp ağlarken ben seni düşünüp gülüyorum. Ve elbet birgün elbet karşılaşacağız bunu da biliyorum. Ben değil sen selam vereceksin de ben o selamı bile almayacağım. Çünkü sen ben varkende böyleydin; ben değiştimde bir sen değişemedin...!