Duvarda asılı olan portresine bakıyordum.Aman Allah'ım bu nasıl bir güzellikti böyle! İnsan bir baktı mı bi daha bi daha bakmak istiyordu.Ah o gözleri nasıl da çakmak çakmak yanıyordu.Her resminde bir başka anlamlı,dolu dolu bir bakış vardı.Bakışlarıyla öyle çok şey anlatırdı ki o masmavi gözlere bakarken kaybolup giderdin.Yüzüne bakıldığında önce bir yorgunluk sezilirdi ''yaptığı o büyük şeylerin'' yorgunluğu olmalıydı bu.Ama daima vücudunu dik,kendinden oldukça emin bir şekilde tutardı.O incecik dudaklardına bıyık ne de çok yakışırdı.Bulunduğu durum,konum sert olmasını gerektirirdi;o da kaşlarını çatardı ama her zaman o kalbinin temizliği...

Bir gün bir yerlerde bir yalan vücut bulur Utanır doğmaya güneş,utanır yıldızlar geçici parlamalardan İçimde kıvrılıp duran acı sesssizleşir bir süre sonra İlişir kalbimdeki terine işte o ana yalan vurur bedenimi İzin vermez yaşamama bu hüzünle Varsın sanırım yanımda , eski köhne koltukta İnanmak isterim belki de ihtimallerde sınırlı hayallerde Bir gün o yalan önü alınmaz hale gelir  Yıkar tutunmaya çalıştığım gerçeklikleri İnandım bir kere yıkma hayallerimi Ruhun dolaşsın bu eski sokaklarda Ve şimdi yalan sardı ruhumu çabalar gereksiz, Bir başıma bu karanlık nemli toprak ortasında  Varlığım yokluğum bir,bende mi yalandım Boğuldum tüm bu yalanlar ort...

Yine bir ilkbahar geldiğinde, kendimi Emirgan'da buluyorum. Sağıma baksam deniz, soluma baksam koskoca orman. Kafamı kaldırsam masmavi gözyüzü, altımda yemyeşil çimler. En sevdiğim çiçek kokuları etrafımı sarıyor. Biraz ilerde laleler açmış, sıralanmışlar yanyana. Renk renk, boy boy laleler; öylesine güzeller ki, değil dokunmaya, bakmaya bile bile kıyamıyorsun. Önüme bir sincap atlıyor, etrafına bakıp hızlıca koşuyor. Bir ağacın üstünde önceden hiç görmediğim bir kuş ise neşeyle cıvıldıyor. Bir yandan boğazın diğer ucundaki Anadolu yakasını izliyorum. Dört bir yanı sarmış erguvanlar. Aşağı iniyorum, sahili balıkçı amcalar doldurmuş. İnsanlar çay bah...

Yasuo azmiyle dikkat çeken, atik bir kılıç ustasıdır. Düşmanlarını devirmek için bizzat rüzgâr kuşanıp estirir. Ne var ki bu mağrur savaşçı düzmece bir itham sonucu itibarını yitirmiş ve hayatta kalmak için umutsuz bir savaşın içine itilmiştir. Dünya âlemi karşısına alan Yasuo, suçluları adaletin keskin kılıcıyla buluşturmak ve şerefini geri kazanmak için elinden geleni ardına koymayacaktır. Vakt-i zamanında Ionia’da meşhur bir savaş akademisinde parlak bir öğrenci olan Yasuo, koca bir kuşak içinde efsanevi rüzgâr tekniğinde uzmanlaşabilen yegâne öğrenciydi. Pek çok kişi onun ileride büyük bir kahraman olacağına inanıyordu. Ancak, Noxus işgal e...

Sabah uyanınca içi huzur dolmuştu.Çünkü güneşin sımsıcak bakışı insanın içini yaşama sevinciyle dolduruyordu.İlk defa yatağından hiç zorlanmadan kalktı.İçinde sebebini bulamadığı mutluluk ile çok hızlı hareket ediyor yerinde duramıyordu.Dışarı çıktığında onu ilk karşılayan rüzgarın mırıldandığı şarkıydı.Şelaleden gelen ses ise insanı dinlendiren en güzel şırıltıydı.Kuşlar da bir koro halinde şarkı söylüyordu.Çiçekler yine en güzel kokularını etrafa saçıyordu.Arka planda ise yeşil ile mavinin mükemmel uyumu vardı.Tüm bu güzellikler içinde onun güzelliği göz ardı edilemezdi.Rüzgarın şarkısına onun sapsarı ve dalgalı saçları ritim tutuy...

Dost hayat denen yolda birlikte ilerlediğimiz yol arkadaşımızdır.Bu yolda önümüze çıkan engelller dostlukların bozulmasına yol açabilir. Fakat bu engelller  asla bir sınır olmamalıdır.Dost kazanmak hayatın en güzel tecrübesidir.Bu insan hayatımızı güzelleştirebileceği gibi mahvedebilir de.En önemlisi ise doğru insanı,doğru zamanda ,doğru yerde bulabilmektir.İnsan duygu sahibi bir varlıktır.Bu nedenle duygusunu paylaşmak ister.Dosta ise işte burada ihtiyaç duyulur.Her insan her anını biriyle paylaşmak ister.Bu insanı seçmek hayatımızın dönüm noktasını oluşyurabilir.Bu düşüncemi kısa bir hikaye ile pekiştirmek istiyorum.Eşi öldükten sonra bir bebeğiyle ortada kalan kadın yalnızlığını köpeği...

Biz insanoğlu, ne geçmişe, ne de geleceğe sahibiz. Bizim sahip olduğumuz tek şey, "bugün". Geçmişten anılarımız, gelecek için planlarımız var. Ama bunların hiçbiri ne geçmişe ne de geleceğe sahip olduğumuz anlamına gelmiyor. Biz sadece şuanda varız ve yaşamımızın sonuna kadar şuanda varolmaya devam edeceğiz. Hepimiz bunu bilsek de, hala birçoğumuz geçmişle ve keşkelerle beraber bir hayal dünyasında yaşamaya devam ediyor. Aslında bunu neredeyse hepimiz az çok yapıyoruz. En basit olaylarda bile. Herhangi bir spor karşılaşmasına gidip, geçmişte güzel geçen bir başkası gibi geçmesini beklemek veya izlediğiniz filmi öncekiyle kıyaslamak gibi. Bu tarz bir düşüncenin ne gibi bir ka...

İnsan hayalleriyle mutlu olabilen bir varlıktır.Hayatın monotonluğundan bizi kurtarıp alabilen tek şeydir hayallerimiz.Orada hiç kimse karışamaz bize,hiç kimse üzemez bizi.Mutsuzken kendimizi toparlamamızı sağlar hayaller,''Geleceğe umutla bak''der bize .Yaşanacak daha çok şey olduğunu fısıldar kulağımıza.Çeşitli anları yaşatır bize hayallerimiz.Gece başımızı yastığa koyduğumuzda kurduğumuz hayallerin gerçek olmasını dileriz.Ve ne kadar pes etmiş olursak olalım son kez ayağa kalkacak gücü verir bize hayallerimiz...Hayatımızın her anında hayallerimizden güç alırız.Yaşadığımız kötü her ne varsa biteceğini ve güzel günler geleceğini hayal ederiz.Arkadaşlarımızla tartışmışsak,aramızdaki kırgınlığı...

Annesinin işi çıkması üzerine o gün kardeşine bakma görevi kendisindeydi.Daha önce kardeşine bakmıştı ama bu kadar uzun süreli olmamıştı hiç.Kahvaltıları bittikten sonra annesi iyice tembihleyip evden çıktı.Ali Kerem'i önce yedirmeyi düşünüyordu daha sonra dışarı çıkaracaktı.Ali Kerem'i mama sandalyesine koyduktan sonra annesinin daha önceden hazırlamış olduğu mamayı dolaptan aldı ve sıcak suyla karıştırdı.Mamayı bitirdikten sonra Ali Kerem'in keyfi yerine gelmeye başladı. Doymuştu, tabii ki gülecekti.Ama ablasının burnuna kötü kokular gelmeye başladı.Ali Kerem'i alarak odasına götürdü.Altını değiştirmek için bezi açtı ve gördüğü manz...

Evet,yine geldi çattı sonbahar Bir sessizlik çöktü sanki bu şehre Işıklar söndü... Yapraklar dayanamadı güneşin yokluğuna, Birer birer hayattan koptular... Gökyüzü ağlıyor İçini döküyor belki de... Kim bilir? Renkler de değişti, Yeşilin yerini siyahlar aldı Kuş cıvıltılarının yerini uğuldamalar aldı Soğuk limonataların yerini sıcacık çaylar aldı. Pazarlarda çileğin yerini kestaneler aldı Havada bahar kokusunu soba dumanları aldı Tatilin yerini okul aldı! Sizce de her şey değişmedi mi? Biz bile değiştik; Daha duygusallaşmadık mı? Oturduk pencerenin kenarına Yağmuru izledik,hayaller düşledik... Belki de bir yağmur damlası kadar Özgü...

Hayatta hepimizin farklı bir derdi, üzüntüsü, kırgınlığı, kırılmışlığı vardır. Genellikle içinde bulunduğumuz bu duyguları belli etmekten çekiniriz. Zayıf düşmekten, gururumuzdan bir şeyler kaybedeceğimizden korkarız belki. Ya da anlatılınca anlaşılamamaktan daha çok incinmekten endişeleniriz. Bunun yerine yüreğimizdekileri susturmaya çalışırız. "Bütün bir geceyi uykusuz geçirmene sebep olan şeyleri bir nefeste anlatamazsın önce içine atarsın sonra da susarsın." dizelerini sindirmişçesine "Nasılsın?" diye sorulduğu zaman içtenlikten uzak bir gülümsemeyle "iyiyim" diyebiliyoruz. Böyle davranınca duygularımızı bastırabildiğimizi sanarak k...

   "Hayallerine sımsıkı sarıl çünkü hayallerin yok olursa hayat, kanadı kırık uçamayan bir kuşa benzer." demiş Langston HUGHES. Kelimesi kelimesine doğru bence.Hayaller...     İnsan hayatta birçok zorlukla karşılaşabilir.Yoksulluk, yalnızlık... Ama her zorluğu da atlatabilecek kapasiteye sahiptir insan. Bu gibi durumlarda insanı kayata bağlayacak iki etken olduğunu düşünüyorum. Bir hayaller. İnsan ne zaman kendini kötü veya yalnız hissetse hemen hayallerine sarılır. Onları bir gün gerçekleştirme isteği ile ayakta durur. Her insanın en azından bir hayali vardır. Yukaridaki sözde de belirtildiği gibi hayalsiz insan uçamayan kuşa benzer. Hayalsiz inan yaşayan bir ölüd&uum...

                Yatağından kalkmakla kalkmamak arasında büyük bir savaş veriyordu. Savaşı, aklına işe geç kalmak gelince kalkmak kazandı. Saate baktı. 20 yılın cefasını çeken külüstür saati yine yarı yolda bırakmıştı onu. Sinirlerine hakim olamadı ve perdeyi hızla çekti. Ona merhaba diyen parlak güneşe aldırmadan mutfağa ilerledi. Dün ısmarladığı pizzadan bir parça aldı.                 Evi her zamanki gibi dağınıktı. Siyah duvarlar odaya kasvetli bir hava veriyordu. Fakat odanın siyah olmasını o istemişti. Ruhu da duvarlar gibi karanlıktı çünkü. Yalnızlığa meydan okuyordu ruhu. Evi toparla...

                Sabahın kör ışıkları yüzümü parçılıyordu. Yataktan sallana sallana kalktım. Üzerime paltomu çekip dışarı çıktım. Günün en soğuk vakitleri olmalıydı. Üzerimde paltomun olmasına rağmen soğuk, tenime kadar işliyor; beni hareketsiz bırakıyordu. Toroslar, karşımda mükemmel bir manzara oluşturuyordu. Dağın etekleri güneşe teslim olmuş, karlar yavaş yavaş eriyordu; fakat zirvedeki karlar erimemeye kararlıydı. Kalıp bu manzaranın tadını çıkarmak isterdim; ama biraz daha kalırsam her tarafım buz kesilecekti. Oturduğum yerden kalktım. Kahveye gitmem gerekiyordu. Bugün seçim günüydü. Bizim küçük, şirin köyüm&uu...

İnsanlar neden diğerlerini kendinden daha az umursuyor ki? Bütün mutlulukları kendine saklar, paylaşmaz. Neden düşünmeden konuşur, karşısındakinin duygularını umursamaz? Acaba ben cidden baya duygusal bi insanımda üzerime bi kabuk falan mı geçirdim farkında olmadan. Şu sıralar her şeye o kadar çok üzülüyorum ki. Aslında bakarsan belki de üst üste geldiği için başa çıkmakta bu kadar zorlanıyorum. İnsanlar beni o kadar az tanıyorlar ki uzaktan bakınca dertlerimin çok sığ olduğunu, tek düşündüğüm şeyin bugün ne giyeceğim olduğu falan zannettiklerini bu hafta hocamızın sorduğu bi sorudan zaten anladım. Bazen gerçekten duygularım yok falan zannettiklerini düşünüyor...